“Mama, maar ik was toch heel flink geweest en ik had het toch goed gedaan bij het OPZ. Waarom moet ik dan nu weer weg gaan?”
Weer een moment van tranen en heel wat andere emoties. Een moment van uitleggen, gerust stellen, ook weer loslaten. Koffers pakken, nog snel een kus en een dikke knuffel …. en dan afscheid nemen voor een week, elke week opnieuw.
De beslissing om Damascus in het internaat te laten opstarten is niet over één nacht ijs gegaan. Twee schooljaren geleden is de suggestie gemaakt om ons gezin te ontlasten van grote druk die op onze schouders rustte. En om ook Damascus rust te geven door in een strak schema te kunnen functioneren.
We waren er toen nog niet klaar voor en hadden graag eerst nog andere zaken uitgeprobeerd. Internaat kon altijd nog op een later moment aangevraagd worden.
En dan nu zijn we hier in het derde middelbaar beland en na de opname (of tijdens de opname al) was heel erg duidelijk dat een strak schema, met immer wederkerend patroon, voor hem wonderen doet. De grote voorspelbaarheid is een troef die je thuis nog zo goed kan proberen te realiseren, het is haast onmogelijk om volledig vol te houden wanneer er meerdere personen in het gezin zijn. Personen met elk hun behoeftes en noden en jawel… een heleboel factoren waar flexibel mee aan de slag moet gegaan worden om het te doen slagen.
Dus hier zijn we dan aanbeland… de opstart op het internaat. De laatste week van september mocht Damascus in z’n kamertje intrekken. Uiteraard hebben we dat een week vooraf leuk mogen komen inrichten zodat hij toch wel een thuis gevoel kon ervaren.
