“Autisme. Nooit mee bezig geweest. Een ver-van-mijn-bed-show. Wat wist ik van autisme? Niks. Mijn kennis beperkte zich tot: ‘ze leven in hun eigen wereldje’ en ‘ze maken geen oogcontact met anderen’. Het liedje ‘Breek de stilte’ van Stef Bos en Bob Savenberg maakte als tiener grote indruk op mij. Het leek me vooral erg.
Toen ik zwanger was, hoopte ik dat mijn kind geen autisme zou hebben. Geen idee waarom ik specifiek dat dacht. Achteraf bekeken denk ik dat ik het onbewust en diep van binnen al wist. Hij kwam in de wereld en palmde mijn hart in. Echt een zalig kind! Toch merkte ik dingen op, dingen die ik niet kon plaatsen. Hij was soms anders. Anders dan andere kinderen. Ik kon mijn vinger er niet opleggen. Tot school en CLB voorzichtig ASS opperden. Autisme Spectrum Stoornis, hoezo? Hij praatte toch met mensen en maakte oogcontact? Tot zover mijn beperkte kennis. Verder onderzoek bevestigde inderdaad de diagnose ASS. Drie lettertjes die hard binnenkwamen. Hij kreeg zijn label en ik werd een etiketjes-mama.
Ik verdiepte me in zijn wereld en weet je wat? Het is ook erg... Het is erg boeiende materie, het is erg uitdagend en het is vooral erg genieten van zijn unieke zijn. Ik bekijk het leven zo goed als mogelijk door een auti-bril en zie naast de uitdagingen ook veel mogelijkheden. Daar leg ik de focus. Op wat kan in plaats van wat niet kan. Op het positieve in plaats van het negatieve. Op opbouwen in plaats van afbreken. Want als we iedereen aanvaarden zoals die is, gaat niets moois verloren.”
Sarah Tits, mama van Lander.
